پروتکل SMTP

 بطور اختصار SMTP، پروتکلی ساده و در عین حال مهم و اساسی برای انتقالایمیل است. این اصطلاح از آن رو به کار می‌رود که نسبت به سایر پروتکل‌های ایمیل قبلی بسیار ساده عمل می‌کند. SMTP فقط به نام کاربری و دامنه نیاز دارد تا مستقیم پیغام را به سمت گیرنده مسیریابی کند. SMTP یک پروتکل ارسال است و برای دریافت مناسب نیست، به همین دلیل برای دریافت ایمیل به جای SMTP از پروتکل‌های دریافت ایمیل مثل پروتکل دستیابی به پیغام در اینترنت و پاپ۳ استفاده می‌شود.

پست الکترونیکی یکی از مهمترین سرویس های اینترنت است که شباهت زیادی به پست معمولی دارد. این سرویس، اتصال غیر هم زمان رابرای افراد پدید می آورد. بدین معنا که افراد هر زمان مایل باشند می توانند اقدام به ارسال و یا مطالعه ی نامه های خود نمایند، بدون این که نیاز باشد این اعمال را با زمان و برنامه ریزی دیگران منطبق کنند. هنگامی که یک نامه ی الکترونیکی ارسال می شود، انتظار این است که سرویس دهنده ی پست الکترونیکی، آن نامه را به درستی به مقصدارسال نماید. مراحل ارسال بدون توجه به سخت افزار و نرم افزار و تنها با استفاده از پروتکل های انتقال پست الکترونیکی انجام می شود.

 

SMTP مهمترین پروتکل انتقال پست الکترونیکی می باشد. پروتکل SMTP مخفف SIMPLE MAIL TRANSFER PROTOCOL  بوده که از این پروتکل برای ارسال پیام‌های الکترونیکیE-mailاستفاده می‌شود. . تا قبل از آن از پروتکل UUCP(Unix-to-Unix Copy) برای ارسال پیام‌های الکترونیکیE-mail استفاده می‌شد.

این پروتکل دارای ویژگی های بسیار زیادی است که آن را به یکی از مهمترین پروتکلهای اینترنت تبدیل کرده است. اما با این وجود، این پروتکل محدودیت هایی از قبیل محدودکردن بدنه ی نامه های الکترونیکی به هفت بیت کد اسکی را از زمان گذشته با خود به همراه دارد. این محدودیت تا اوایل دهه ۱۹۸۰میلادی که انتقال و ارسال نامه های الکترونیکی بسیار کم و به ندرت بود، مشکلی ایجاد نمی کرد. اما امروزه و در عصر رسانه های چند منظوره، محدودیت هفت بیت کد اسکی دردسرساز است. زیرا نیاز دارد که داد ه های مالتی مدیای باینری، قبل از ارسال از طریق  SMTPبه کد اسکی تبدیل شوند و پس از انتقال از طریق این پروتکل از اسکی به باینری برگردانده شوند.

پروتکل smtp به دلیل محدودیت‌هایی در نگهداری نامه‌ها، معمولا با پروتکل‌های POP3 یا (post office protocol3) یا internet message access protocol) IMAP) استفاده می‌شود که برای کاربران امکان ذخیره نامه‌ها را روی یک سرور یا دانلود آنها را از سرور فراهم می‌کند. در حقیقت می‌توان گفت، SMTP برای ارسال نامه‌ها و POP3 یا IMAP برای دریافت نامه‌ها به کار می‌روند. به عبارت ساده‌تر، سرور SMTP، مانند وب سرور یک رایانه است که مانند مسیریاب عمل می‌کند. هنگامی که پیام‌های پست الکترونیکی از کاربران را دریافت می‌کند آنها را به گیرندگان مورد نظر می‌فرستند. SMTP فقط به نام کاربری و دامنه نیاز دارد تا مستقیم پیغام را به سمت گیرنده مسیریابی کند و به طور پیشفرض بر روی پورت ۲۵ قرار دارد. البته مدیران سرور برای افزایش امنیت می توانند پورت آن را تغییر دهند.

سناریوی زیر عملیات پروتکل SMTP را به تصویر میکشد:

 

 

فرض کنیدclient A میخواهد یک نامه الکترونیکی ساده را به client B ارسال کند:

• clientA آدرس پست الکترونیکیclientB را در کارگزار کاربر(  user agent) خود وارد کرده و پس از نوشتن نامه ی الکترونیکی، آن را ارسال  مینماید.
• لازم به ذکر است که کارگزار کاربر (user agent) برنامه ای است که محیطی را برای نوشتن، خواندن، ارسال و دریافت نامه های الکترونیکی فراهم می کند.
• clientA (user agent)نامه را در صف نامه های سرویس دهنده ی پست الکترونیکی وی قرار می دهد.
• سرویس دهنده ی پست الکترونیکیclientA یک اتصال TCP با سرویس دهنده ی پست الکترونیکیclientB ایجاد می کند.
• پس از برقراری اتصال TCP نامه یclientA از طریق آن اتصال منتقل میگردد.
• نامه ی ارسال شده از طریق سرویس دهنده ی پست الکترونیکی clientB دریافت شده و در فهرست نامه هایclientB قرار می گیرد.
• clientB از طریق کارگزار کاربر خود نامه دریافتی را میخواند.

توجه به این نکته ضروری است که پروتکلSMTP برای ارسال نامه های الکترونیکی از سرویس دهندگان پست الکترونیکی میان مبداو مقصد استفاده نمی کند، حتی اگر دو سرویس دهنده ی مذکور در فاصله ی بسیار دوری از یکدیگر قرار داشته باشند. به عنوان مثال، اگر سرویس دهنده ی پست الکترونیکیclientA در ایران و سرویس دهنده ی پست الکترونیکیclientBدرآلمان باشد، اتصال TCP مستقیما بین ایران و آلمان برقرار می گردد منظور از این جمله به طور دقیق تر این است که چنانچه سرویس دهنده ی پست الکترونیکیclientB دردسترس نباشد، نامه در سرویس دهنده ی پست الکترونیکیclientAباقی مانده و این سرویس دهنده سعی در برقراری اتصال مجدد با سرویس دهنده ی باب می نماید و نامه به هیچ وجه در سرویس دهندگان پست الکترونیکی میانی قرار نمی گیرد.

 

 

هر سرآیند(header)  باید شامل کلمات کلیدی زیر باشد.

• Subject:
• To:
• From:

توجه به این نکته ضروری است که این خطوط سرآیند متفاوت از دستورات SMTP می باشند.